Szkolne podręczniki wieją taką szarością, że mózg dziecka zasypia, znika zainteresowanie wszystkim dookoła. Oznacza to, że potrzebne są nowe podręczniki i nowe metody. Jest ich dużo, pojawiają się co roku, jednak nie rozwiązują problemów. Należy przerwać błędne koło. Zmienić samą psychologię uczenia się.
Czego chcemy od naszych dzieci?
Dobrych relacji z okrążającym nas światem, swobodnego myślenia, umiejętności konstruktywnego rozwiązywania problemów. A także – aby nasze dziecko było szczęśliwe. Czy to nie dużo? Wcale nie, jeśli trochę pomóc, prawidłowo zbudować proces edukacyjny, podążając za naturalnym przebiegiem postrzegania informacji przez dziecko, w oparciu o obiektywne zasady przyswajania i uświadamiania tych informacji.
Uczymy dzieci jak się uczyć, wprowadzamy i utrwalamy nawyki i zdolności z czterech kierunków. Podobnie do czterech kolorowych skrzydeł motyla, które pomagają się unieść i pozostać wysoko. Ponadto każdy z naszych uczniów otrzymuje upominek. To czterolistna koniczyna – cztery kompetencje, równoważące dalszy lot: kreatywność, krytyczne myślenie, komunikacja, kooperacja. A powszechnie wiadomo, że czterolistna koniczyna jest największym symbolem szczęścia.
Natomiast kreatywność, krytyczne myślenie, komunikacja i kooperacja w połączeniu z czterolistną koniczyną przynoszą szczęście!
Do szkoły uczęszczają dzieci, rodzice których:
Przypomina się cytat słynnego filozofa taoistycznego Zhuangzi: „Zadaniem potrzasku jest złapanie królika, A gdy królik jest złapany – potrzask zostaje zapomniany. Zadaniem słów jest przenoszenie idei, A gdy idee zostają uchwycone, słowa są zapominane. Gdzież mogę znaleźć tego, który zapomniał słów? On jest tym, z którym chcę rozmawiać.” Próbujemy tego nauczyć – uchwycenia myśli, istoty rzeczy, a nie słowa. W przypadku zwykłego nauczania między pojęciami a percepcją dziecka powstaje ściana słów – zasady, definicje, niezrozumiałe akapity z podręczników. Nie zawsze są one adekwatne do percepcji dzieci. Co w rezultacie otrzymujemy? Kompleksy typu „nie mogę”, „nie rozumiem”, spada pewność siebie. Dlatego podążamy zupełnie inną drogą. Do nowego świata wchodzimy otwierając coraz to inne drzwi. Które – zależy od wieku, temperamentu dziecka, ale są drzwi dla każdego!
Органичное соединение этих двух подходов по сути действительно рождает качественно новую методику. Условно ее назвали адаптивной, поскольку она помогает каждому ученику более гармонично и адекватно воспринимать окружающий мир, максимально адаптироваться к процессу обучения. Язык как школьный предмет – благодатнейшее поле для действия этого принципа. Ведь в языке единство логоса и образа так наглядно!
Вспоминается фраза древнего китайского философа Чжуан Цзы: «Ловушка нужна, чтобы поймать зайца. Когда заяц пойман, о ловушке забывают. Слова нужны, чтобы поймать мысль. Когда мысль поймана, о словах забывают. Хотел бы я встретить человека, который забыл о словах, и поговорить с ним…». Мы пытаемся этому учить – ловить мысли, суть вещей, а не слова. Ведь при обычном обучении между понятиями и восприятием ребенка возникает стена из слов – правила, определения, какие-то непонятные параграфы из учебников. Не всегда они адекватны детскому восприятию. Что получаем в результате? Комплексы «я не могу», «не понимаю», уверенность в себе снижается. Поэтому мы идем совершенно другим путем. Входим в новое через разные дверцы. Какие – зависит от возраста, темперамента ребенка. Но для каждого дверь найдется!